Pożyczony, nie kradziony

Opuszczając kraj nasz piękny i jadem płynący na kilka tygodni, wpakowałam do bagażu aż zero lakierów, top i baza się nie liczą - to nie lakiery, to konieczność. Zawsze można kupić coś na miejscu (i ku temu wyjściu chętnie się skłaniałam, być może nawet zbyt żwawo), ale przede wszystkim czułam po kościach, że Simply nie będzie miała nic przeciwko, jeżeli od czasu do czasu uszczknę sobie co nieco z jej potężnej kolekcji. Niestety nie udało mi się uwiecznić swoich sroczych zapędów, czego po cichu żałuję, bo wyszłaby z tego barwna historia. Zamiast niej mam zaledwie kilka zdjęć.

Zdjęcie pierwsze.

Czyli Nails inc. po raz pierwszy na moich paznokciach. Nazywa się Lexington Street i był ze mną przez trzy dni, bo potem starł się na końcach i musieliśmy się rozstać. Na zdjęciu widzicie go z warstwą Poshe, jestem tego pewna, ale ile razy malowałam nim samym, to nie wiem, gdyż sobie beztrosko nie zapisałam. Pamiętam tylko, że był dość rzadki i musiałam uważać na skórki. Ma taką ni to oberżynową, ni to bordową bazę, a potem mnóstwo drobin, które zdają się niebieskie (akurat w tym oświetleniu niebieski widać najlepiej), jasnofioletowe, a nawet złote. Zdecydowanie niezdecydowany.

Zdjęcie drugie.

Zdjęcie kolejne.

I jeszcze jedno, a co mi tam.

Generalnie podoba mi się, ale nie porywa. Tak to już jest z tymi wielokolorowymi lakierami - zdarza się, że bardziej czarują w butelce niż na paznokciu.

Czaruś.

Oglądałam Nails inc. na żywo i prawdę powiedziawszy, nic mnie na kolana nie rzuciło. Te lakiery trochę kosztują, jakieś 11-12 funciaków za sztukę, więc jeśli miałabym coś kupić, to musiałabym się z miejsca zakochać. A że tak się nie stało, wróciłam tylko z jedną sztuką, dołączoną do gazety. Ale to już zupełnie inna bajka...

Buziaki,

Słom