Hello Shitty

Muszę mieć cel, gdy wychodzę na spacer. Łażenie dla samego łażenia nie kręci mnie aż tak bardzo. Na szczęście w dość przyzwoitej odległości od domu postawili mi kauflanda, w którym często zaopatruję się w swoje ulubione robaczywe jogurty i inne cuda na kiju. Nawiasem mówiąc, jest to kaufland z kioskiem. Kiosk jest ważny. Padła w nim ostatnia duża wygrana w totka: rekordowe trzydzieści trzy miliony siedemset osiemdziesiąt siedem tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt sześć złotych. I 10 groszy.

Nie rozdrapujmy ran.

W minioną niedzielę rozpasałam się przy pierwszym makijażu do sleekomanii, a potem doszłam do wniosku, że mam ochotę się przejść. Aby jednak zachować pozory przyzwoitości i nie straszyć napotkanych ludzi (Rodziciel, przyjąwszy pozycję horyzontalną na wprost odbiornika telewizyjnego, ni stąd ni zowąd wyskoczył do mnie z pytaniem, czy ja wiem, kto to jest tapeciara), poczekałam na porę wieczorną. Czmych, czmych i dotarłam na miejsce. A tam takie kwiatki:

Rycina 1. Owszem. Podpaski Hello Kitty, anyone?

Tak jak Wy teraz stoicie przed tą półką, tak i ja przed nią stałam, dochodząc do różnych makabrycznych wniosków związanych z kocimi zwyczajami żywieniowymi. Moja wyobraźnia ruszyła z kopyta, ja wysiadłam.

Tak w ogóle i w szczególe to ja nie rozumiem fenomenu Hello Kitty. Zupełnie do mnie nie przemawia, choć atakuje uporczywie z każdej strony (zob. Rycina 1). Dzielnie się opieram, ale przyznaję, że nie kosztuje mnie to zbyt wiele wysiłku. Skapituluję w chwili, gdy zobaczę papier toaletowy z tym popkulturowym futrzakiem. Najlepiej, żeby się nazywał Hello Shitty.

Tylko nie zrozumcie mnie źle. Szanuję każdego, kto ma bzika na punkcie białej kotki z kokardką i sześcioma wąsami. Ja też miewam bzika na punkcie różnych kiczowatych rzeczy. Dla mnie freakiem jest człowiek, który go nie miewa.

Teraz żałuję, że nie wzięłam tych podpasek. Zachodzę w głowę, jak one wyglądają w środku...

Ale przecież spłukałam się na innym dziale. To znaczy dałam nura do pudeł z rzeczami po 5 złotych (nie śmiejcie się, ostatnio wcale nie śmierdzę groszem) i wśród masy chińskich pierdół - skarbonek, wieszaków, miseczek, łyżek do butów i drewnianych łopatek - znalazłam coś dla siebie.

1. Dwa szklane pilniki plus polerka.

Tylko 5 złotych? Deal życia!

Nie muszę chyba tłumaczyć, że uwielbiam szklane pilniki. Mój stary eksploatowałam tak namiętnie, że jest teraz gładszy od niemowlęcej pupy.

2. Miniaturowa wersja biedronkowego hitu.

No już! Włóż coś!

Większość z Was zaopatrzyła się już zapewne w szufladki z biedzi (poza sezonem dostępne na przykład w teskaczu). Ja też je mam i uwielbiam. Miniaturowa wersja (15x10x12 cm) tak mnie oczarowała swym słodkim portretem w gazetce promocyjnej, że przywdziałam portki i ruszyłam dziarsko na miasto, pomimo ciemnych plam na ślepiach. Ileż ja się naszperałam, ileż namarudziłam!

Ostatnie było. Odseparowane, zakamuflowane. Czekało. Być może na kogoś innego?

Z przypadkowym farszem.

I tyle. Jogurty zachowam dla siebie, a jednego zabiorę zaraz do wanny. Będzie nam razem ciepło, przyjemnie i smacznie. Mam ochotę troszkę się odmoczyć, bo dawno tego nie robiłam.

***

Przy okazji chciałam oznajmić, że zamierzam wziąć udział w kolejnej zabawie. Tym razem u Panny Dominiki. Dajcie się skusić razem ze mną. Po 1 kwietnia podwijamy rękawy i do roboty!

Poza tym witam wszystkich nowo przybyłych! Bawcie się dobrze.

A teraz już żegnam :)