Heńku, wróć!

Całe wieki temu, bo 3 lipca, rozpoczął się Open'er. Otwieracz, ale taki do lata.

Nawiasem mówiąc, wiecie, że pierwszy heniek odbył się w Warszawie w 2002 roku? Na szczęście (ehe) rok później przeniósł się do Gdyni, lecz zanim trafił na lotnisko w Babich Dołach-Kosakowie, przez pewien czas odbywał się na Skwerze Kościuszki (bardzo popularne miejsce w centrum Gdyni). Scena zwrócona była w stronę morza. Co sprytniejsi wypływali z mariny na swoich drogich jachtach, żeby posłuchać muzy za darmo, ale straż skutecznie ich przeganiała.

VIP trybuna.

Kiedy widzisz z domu (przy kilkukrotnym zbliżeniu) coś takiego...

VIP trybunę też widać.

... i wiesz, że na tej scenie, ewentualnie w jej pobliżu, grają muzykę, bardzo twoją muzykę, to doprawdy trudno jest nie uronić łzy, gdy jednak zostajesz w czterech ścianach. Żal ściska to i owo, bo dzikie tłumy płyną wartkim strumieniem przez twoje miasto, a ty tymczasem stoisz na brzegu i nijak nie możesz z tej przyjemności zaczerpnąć dla siebie. Przerabiałam taki scenariusz już kilka razy i nigdy nie było fajnie.

Zamek otoczony fosą (wiek XXI).

Dlaczego heniek jest w moim typie? Oprócz tego, że nasze gusta muzyczne często się pokrywają, jest jeszcze genialna atmosfera, którą henryk wytwarza wokół siebie. I nie mam tu na myśli oparów hipsterstwa, lansu czy trawy, tylko wrażenie, że jest się na ogromnym pikniku na wskroś przepełnionym muzyką (na żywo!) i niczym nieskrępowanym luzem. Możesz walnąć się na kocyk, patrzeć w niebo i spokojnie sączyć przyjemne dźwięki, ale możesz też pocisnąć pod samą scenę i cały koncert pochłonąć jednym haustem. Co wybierzesz?

Można i tak.

Teren festiwalowy jest ogromny (ok. 75 hektarów). Tak naprawdę dopiero w tym roku dotarło do mnie, jak wielkie odległości pokonujemy, wędrując przez lotnisko. Szaleństwo! Scen jest kilka, ale te najważniejsze to: na jednym końcu - Open'er Stage, czyli scena główna, na której występują headlinerzy; na drugim końcu - Tent Stage, czyli scena pod namiotem, pod którym przeżywam najbardziej. Mniej więcej w połowie drogi pomiędzy nimi znajduje się trzecia scena, w tym roku nazwana Alterklub Stage, gdzie ktoś mnie zawsze mocno zaskakuje. I tak sobie kursujesz z jednego końca na drugi niczym warszawskie metro, a po drodze zaliczasz kilka stałych przystanków - wymiana kasy, piwo, prowiant i toi toi.

Open'er Stage nocą.

Tent Stage na horyzoncie. Gdybyśmy spojrzeli na lewo, zobaczylibyśmy Alterklub Stage.
Za placami mamy scenę główną.

Niektórzy bardzo narzekają na długie spacery, natomiast ja z ręką na sercu mogę Wam powiedzieć, że wraz ze zbędnym balastem pozbyłam się takiego stękania. Lubię, jak nogi wchodzą mi w tyłek. Uwielbiam rzucać się padnięta na wygodne łóżko. Nie twierdzę, że duże odległości nie mają swojego minusa, bo mają, ale polega on na czymś innym niż na zmęczeniu fizycznym: nie sposób zobaczyć wszystkiego, nie ma szans. Po prostu trzeba się z tym pogodzić i zawczasu zaplanować sobie jakiś gryplan, uwzględniając przerwy na żarcie i sikanie. Trzeba też uzbroić się w cierpliwość, bo wszędzie będą kolejki. Jednak muszę przyznać, że w tym roku byłam pozytywnie zaskoczona dobrym dostępem do toi toi. W strefie gastro natomiast bywało różnie. Ale i na to można znaleźć metodę. Najlepiej udać się na konsumpcję niesmacznej zapieksy dokładnie wtedy, gdy wszyscy siedzą na koncercie, na którym akurat nam nie zależy...

Cały czas mowa o jedzeniu. Przysięgam!

Tutaj też ;D

Czy też raczej: co ja wpieprzam?
Oto jest dobre pytanie na festiwal.

Oczywiście festiwal na olbrzymim, otwartym terenie oznacza również dużą zależność od kaprysów pogody. W tym roku obyło się na szczęście bez kąpieli w kałużach, nieatrakcyjnych aromatów i nurkowania w błocku za zgubionymi kaloszami. Za to noce były bardzo zimne, głównie za sprawą wiatru (już wam kiedyś tłumaczyłam, że klimat nad Bałtykiem jest, delikatnie ujmując, specyficzny). Moja kumpela w akcie desperacji ostatniego dnia przyniosła rękawiczki i wełnianą czapę. Tak, W LIPCU! Najgorsze, że to był bardzo dobry pomysł.

Ale to nic. Gdy już po wszystkim rozliczam się ze sobą i z festiwalem, zazwyczaj okazuje się, że lista szeroko rozumianych wad wyjątkowo zbladła, ba! niektóre z tych wad wspominam z rozrzewnieniem i przerzucam cichaczem na stronę plusów. I teraz konia z rzędem temu, kto oszacuje, jak cenne są te słodko-gorzkie wspomnienia, które zyskałam... Albo nie, zostawmy konia i rząd w spokoju (nie wierzę, że to piszę), bo wszyscy i tak doskonale znamy odpowiedź na to pytanie. Bezcenne!

Słońce zachodzi za Kosakowem.

Postanowiłam, że nie będę pakowała już więcej zdjęć w ten wpis, a ponieważ dzisiaj opowiedziałam Wam o festiwalu bardzo ogólnie, następnym razem skupię się na różnych wydarzeniach i emocjach. Co Wy na to? Nie bądźcie znudzone, proszę! A może coś jeszcze Was interesuje?

Buziaki,

Słomiany Słom