Heniek wraca

Zafundowałam sobie dość intensywny tydzień. Głównie pod względem fizycznym, bo umysłowo było w normie. Dojeżdżałam do pracy na rowerze (jakieś 14 km w jedną stronę), a co drugi dzień wyciskałam siódme poty na wuefie przy trzydziestostopniowych upałach. Wieczorem zasypiałam na siedząco. Przyszedł weekend i oklapłam. Słońce odpuściło, świat ucichł. Nagle zrobiło mi się niewyobrażalnie pusto. Z tęsknoty zaczęłam przeglądać zdjęcia i wspomnienia. Tak jest: czas na drugi wpis o tegorocznym heńku!

(Pierwsza część tutaj).

VIP trybuna nocą.

Mówiłam Wam, że to był spontan. Dzień przed rozpoczęciem, a właściwie w nocy, podjęliśmy decyzję, że wpadniemy na jeden dzień. Po dłuższym namyśle wybraliśmy pierwszy. Kładłam się spać lekko podekscytowana. W autobusie wymieniłam kilka esemesów ze znajomymi. W kupie raźniej. Po czym coś mnie tknęło. Wybrałam kolejny numer. Poczekaj, posłuchaj, a może...

Nie musiałam długo namawiać.

Po pracy szybko wymieniliśmy świeżo kupione bilety na opaski i pojechaliśmy do domu przygotować się do długiego spaceru. Pamiętam, że było gorąco. Pierwszy dzień był właściwie najcieplejszy, ale nauczeni doświadczeniem zabraliśmy ze sobą grubsze ciuchy, które w nocy bardzo się przydały. Doczłapaliśmy się na Babie Doły, a potem na sam koniec terenu festiwalowego (początek, jeżeli patrzeć od strony Kosakowa), gdzie czekał już na nas Dawid Podsiadło.

Skubany, paczy się!

To był delikatny koncert, odrobinę marzycielski. Taka lemoniada w upalne lipcowe popołudnie. Nie powiem, całkiem miło, ale po wszystkim poszliśmy na piwo, już w powiększonym składzie. Festiwal rozpoczął się na dobre.

Petarda

Gdy zapytacie mnie o najlepszy koncert Open'era 2013, to bez chwili zawahania odpowiem: Alt-J (∆). W gazetach i na portalach internetowych redaktorzyny mogły sobie wzdychać do Nicka Cave'a i rozpływać nad Damonem Albarnem z Blur (woohoo), ale ja swój muzyczny orgazm przeżyłam pod namiotem z chłopakami, którzy wydali na razie tylko jeden krążek. Za to jaki zajebisty! Po dziś dzień mam ciary, gdy słucham.

Something Good leci.

Petardą była też Skin ze Skunk Anansie, ale Skin ma na drugie Petarda, więc w sumie żadne zaskoczenie. W błyszczącym wdzianku wskoczyła na scenę i momentalnie rozgrzała publiczność do czerwoności.

Skin Petarda.

Na tym koncercie byłam blisko, więc kiedy wbiła się tłum, a potem dała nosić się na rękach, macnęłam jej sprężyste udo. Fajny koncert, tym razem zamiast lemoniady mieliśmy energy drinka.

Petarda w tłumie.

Bardzo pozytywnie zaskoczył mnie także czwartkowy koncert Crystal Fighters, na który trafiliśmy przypadkiem, po drodze na Kings of Leon. Pod Alterklub Stage zgromadziło się wówczas naprawdę dużo festiwalowiczów. Miałam wrażenie, że wszyscy tańczą, a przynajmniej podrygują. Przy muzyce zakręconych Hiszpanów po prostu nie dało się ustać! Za to właśnie lubię heńka: uczy mnie nowych dźwięków.

Nie mam Crystal Fighters, to wklejam Blur.

Jeżeli chodzi o polskie gwiazdy - zdecydowanie Hey. Delikatnie rzecz ujmując, nigdy nie przepadałam za Nosowską i jej bandem. Dopiero dwie ostatnie płyty trochę mnie zainteresowały. Ale czemu, do licha ciężkiego, nikt mi nigdy nie wytłumaczył, że Kaśka na żywo brzmi sto razy lepiej niż na nagraniach? Ja nie wiem, o co chodzi, ale zarówno jej głos, jak i sama muzyka brzmią w radiu nieznośnie płasko. Na żywo poczułam się oczarowana. W dodatku na scenie pojawiła się Brodka. Nosowska tłumaczyła, że to był spontan, że dopiero wczoraj się spotkały podczas jednego z festiwalowych koncertów i wpadły na pomysł wspólnej piosenki. Czy naprawdę? Nie wiadomo. Ale to na pewno nie był ich pierwszy raz, bo już na ubiegłorocznym Męskim Graniu próbowały takiej kombinacji.

Oł, heloł, szczerzę się do Was spod sceny głównej.

Niespodziewanie dobrze bawiłam się ponadto na koncercie Kalibra. Ogólnie raczej nie moja bajka, ale miło było cofnąć się w przeszłość przy niektórych tekstach, bo przecież nie sposób tego nie znać. Śmialiśmy się, że chłopaki odchowali dzieci, to teraz wracają na scenę. W sumie bardzo się nie pomyliliśmy...

Beyonce i inne rozczarowania

Nietrudno zgadnąć. Chyba już wszyscy powiesili psy na Rihannie, która była dodatkiem do tegorocznego Open'era, dość jednak ekskluzywnym skoro bilety podrożały przez nią o stówę w stosunku do ubiegłego roku. Nie będę ukrywać, że noszę kilka jej kawałków na moim wysłużonym płodzie. Nigdy nic do niej nie miałam, a taneczny beat przydaje się czasem do rozbudzenia i szybszego marszu. Niestety, skończyło się rumakowanie. Teraz kiedy szufel podrzuca mi Rihannę, szybko ją przełączam. Niechęć w sobie odczuwam. Panna, która spóźnia się na koncert ponad godzinę, a potem połowę każdej piosenki śpiewa z playbacku, nie zasługuje na mój czas. Może nie byłabym zawiedziona, gdybym nie miała za sobą całych czterech dni heńka. Rozpieszczona solidnym graniem i punktualnością wykonawców zbuntowałam się wewnętrznie przeciwko "wielkiej gwieździe". Więcej emocji wzbudziła we mnie solówka gitarzysty niż pseudotaneczne popisy z obmacywaniem krocza na czele. I mam wrażenie, że publiczność podzieliła się na dwa obozy: zajarane golden circle pod sceną oraz zdegustowani festiwalowicze na tyłach. Nie podobało się gwizdanie i buczenie? Trzeba było nam sprzedać tańsze bilety i nie wpuszczać na koncert. O!

Where the fuck is Beyonce?

Z kolei na Kings of Leon odrobinę zawiodło nagłośnienie. W pewnym momencie lepiej słyszałam laski gadające za moimi plecami o chińskich zupkach niż muzykę ze sceny. Na szczęście szybko zakumaliśmy, że coś jest nie tak i przenieśliśmy się w inne miejsce, gdzie wszystko brzmiało już bardzo dobrze, jak na pozostałych koncertach.

Rozczarował mnie także Steve Reich & Ensemble Modern na zakończenie festiwalu. Ale nie chodzi o sam występ, bardziej o program. Kurde, zwieńczając taką imprezę, trzeba walnąć kolejną petardę, wystrzelić tysiącem fajerwerków. Na co liczyli organizatorzy zapodając dość monotonną muzykę z subtelnymi zmianami? Chcieli się nas szybciej pozbyć czy jak? Fakt, pod sceną bardzo się przerzedziło... Przykre. To nie był po prostu czas i miejsce dla tego występu, skądinąd na pewno dobrego.

Przed Greenwoodem.

Mieszane uczucia mam też w stosunku do koncertu Noviki. Muzyka spoko, ale Kaśka mogłaby poprzestać na śpiewaniu i nie odzywać się do publiczności. Niemniej jednak było zajebiście, ale głównie dlatego, że czwarty dzień, więc zmęczeni pierdzielnęliśmy się na kocyk i pod błękitnym niebem chilloutowaliśmy przy aksamitnym plumkaniu.

Nie tym razem, cwaniaku.

Coś jeszcze

Bo heniek to nie tylko muzyka, ale też teatr, moda, sztuka, ngo, diabelski młyn - zupełnie jakby muzyka nie wystarczyła, a uwierzcie mi, wystarcza aż nadto. W tym roku na przykład premiera "Kabaratu Warszawskiego" w reżyserii Warlikowskiego z Cielecką, Ostaszewską, Chyrą, Poniedziałkiem i "młodym" Stuhrem. Nie załapałam się, ale też jakoś specjalnie o to nie zabiegałam. Trzeba było.

Futro w modzie? Chyba sztuczne.

 Duże zainteresowanie budził samolot sklecony z kaszlaków i pomalowany na biało, na którym można było zostawiać autografy, złote myśli i podobizny penisa. Bardzo to sprytne. Autobus - samolot - lotnisko - ikarus - latanie. Zresztą co ja się będę produkować, zobaczcie filmik poniżej i moje ulubione pytanie: Gdzie ja jestem?

O reszcie niech powiedzą zdjęcia. Mam nadzieję, że tym razem wystarczy.

Jest pole...

... jest wypas...

... no i fallus pośrodku pola.

Dzień drugi. Zapowiadało się groźnie. Na szczęście tylko przez chwilę.

Przyszła odsiecz.

Z kołem ratunkowym.

To po walce.

Przestrzeń.

Bliskość.

Czary mary.

Szkoda. Szkoda, że tak szybko się skończyło, bo tego, że zrobiliśmy dobrze jestem w stu procentach pewna. Trzeba oszczędzać, ale na rzeczach. We wspomnienia lepiej inwestować. Poza tym jakoś niewyobrażalnie ciepło zrobiło mi się na sercu, gdy usłyszałam: Tak się cieszę, że mnie namówiłaś. I nie, to nie był upał.

Fin.