Jak czekałam i pachniałam w styczniu?

Od początku

Styczeń zaczął się nadspodziewanie dobrze. Może dlatego, że sylwestra spędziłam grzecznie w domu, pracując nad ciążą spożywczą i marząc o lepszym jutrze. Następnego dnia obudziłam się wcześnie i z radością stwierdziłam brak kaca. Rześkość umysłu. To taka miła odmiana. W przypływie euforii poczułam, że marzenia mogą się ziścić i zabrałam się ochoczo za reorganizowanie przestrzeni. Wyeliminowałam krocie niepotrzebnych, workowatych ciuchów, kilka znoszonych torebek, tylko kilka, bo nigdy nie miałam ich zbyt wiele, oraz jakąś jedną setną stosu makulatury. Wyszorowałam puste opakowania po kosmetykach. Wyprałam pędzle. Zacerowałam naderwane barchany, które bynajmniej nie ucierpiały podczas aktów seksualnych, ale najzwyczajniej w świecie znosiły się od wwiercania tyłka w fotel obrotowy. Bardzo powoli, choć może trochę szybciej, zbliża się przeprowadzka - czas ogarnąć życiowy śmietnik i zabrać ze sobą tylko to, co najlepsze.

Tylko czego ja w ogóle potrzebuję?

Znalezione podczas porządków. To naprawdę już 10 lat minęło? o_O

Zużywam...

W styczniu zużyłam wiele pielęgnacji. Nie czuję się piękniejsza, z rzadka zdarzają mi się takie radosne przebłyski, ale przynajmniej jestem coraz bliższa wersji tylko jeden w zapasie, która na pewno uspokoi mój mózg i wyczyści sumienie, abym z większym zapałem mogła brudzić je kolorówką. Cóż, przynajmniej będzie to plama w kolorach tęczy. Jeśli za bardzo nie namieszam, rzecz jasna.

Nie kupowałam zbędnych kosmetyków. Nie szalałam na wyprzedażach.
Jaki tu spokój, równowaga.

Kurde, nie pamiętam źródła, ale jakiś śmieszny profil na fejsie, którego sama nie lajkuję.

Jedynym słuszniejszym łupem był revlonowy dopierocopokąsał balm stain.

... i pachnę

Tym razem nie będzie to żaden wosk ani świeczka zapachowa. Niekwestionowanym zwycięzcą w tej kategorii jest... olejek z drzewa herbacianego. Nie dość, że pięknie pachnie, to jeszcze działa bakteriobójczo.

Słowo pisane

Źródło

Jak na kuśtykającego mola książkowego przystało, przeczytałam w styczniu calutkie dwie książki. Łałałiła!

Spowiedź zaczynam od Cienia wiatru Carlosa Ruiza Zafóna. Znany tytuł, o którym powiedziano już wiele dobrego i złego. Krytyka, nawet jeśli nieprzesadzona, trochę mnie boli, bo w pewnej chwili zachłysnęłam się tą książką, i to bardzo. Nawet teraz, nabrawszy dystansu, nazwałabym ją powieścią przez duże "p". Co mogę powiedzieć? Na początku bez przerwy się śmiałam, zaskoczona dosadnym humorem, a potem już tylko płakałam... Nic na to nie poradzę. Im dłużej czekam, tym większa klucha się ze mnie robi. Wiotczeję z nadzieją, że zanim upadnę, Ktoś zdąży mnie złapać.

Ulubiona postać? Fermin Romero de Torres oczywiście. Facet, który na wszystko znajdzie sposób. Człowiek zagadka. Wujek cięta riposta.

(...) A pan co lubi w kobietach?
- Tak naprawdę to niewiele wiem o kobietach.
- Wiedzieć to nikt nie wie, ani Freud, ani one same, ale to jest jak elektryczność, nie trzeba wiedzieć, jak działa, żeby cię kopnęło.

***

 Źródło

Zanim zabrałam się za Cień, skończyłam książkę, którą tuż po Bożym Narodzeniu pożyczyła mi Simply (Kinga pisała o niej tutaj). Dead Silent Neila White'a okazało się dobrym kryminałem o słodko-gorzkim posmaku. Uważam, że oprócz zmyślnie skonstruowanej intrygi, mocną stroną tej pozycji są dialogi. Zdążyłam się również zorientować, że książka należy do pięcioczęściowej serii, którą spaja w całość dwoje głównych bohaterów. Z chęcią zajrzałabym do jeszcze jednej.

Obraz ruchomy

Święto lasu! Cztery filmy! No, no Słomkens, do maja masz bana na oglądanie.

Jeden z nich najchętniej pominęłabym milczeniem, bo był niemożebnie głupi. Zdarza mi się oglądać idiotyczne filmy, zazwyczaj dla towarzystwa i odmóżdżenia, kij mnie obchodzi, czy to przystoi, ale Spadaj, tato! (That's My Boy) znalazło się poniżej wszelkiego poziomu krytyki i będąc na dnie, wyciągnęło szpadel, żeby wykopać sobie jeszcze głębszy dół. "Film" to zbyt eleganckie słowo dla tej szmiry. Dosłownie: spadaj, szmiro!

Idźmy dalej, w coś ciut lepszego, ale nadal spaczonego i niskich lotów. Ale czego można oczekiwać po filmie z Willem Ferellem i Zakiem Galifaniakisem? Wyborczych jaj? (The Campaign). Nie, co najwyżej podśmierdujących zbuków. Kilka razy prychnęłam, resztę zapiłam whisky. Za rok nie będę pamiętała, że oglądałam.

Mamy tendencję zwyżkową, więc teraz czas na Taken 2. Broniłam się ręcami i nogami, bo ileż można wałkować ten sam temat, ale Liam what-I-do-have-are-a-very-particular-set-of-skills Neeson, nie chciał dać za wygraną. Przyszedł i zrobił co do niego należy. Myślałam, że zjem odgrzewanego kotleta, no i zjadłam, ale obyło się bez niesmaku. Dobry obraz na jeden z tych momentów, gdy nie jesteśmy w nastroju na strzelanie fejspalmów co pięć minut, ale też nie mamy ochoty rozkminiać, jak żyć.

Na koniec zostawiłam najlepsze. Łowcy głów (Hodejegerne) to norweski film z 2011 roku nakręcony na podstawie powieści Jo Nesbø o takim samym tytule. Gdybym wiedziała wcześniej, sięgnęłabym najpierw po słowo pisane, ale wzięto mnie z zaskoczenia i już nie było odwrotu. Bardzo dobrze. Skandynawskie filmy, a obejrzałam ich w życiu kilka, zawsze uderzały mnie swoją bezpośredniością, klarownością spojrzenia, brakiem wodotrysków. Może wcale tak nie jest, może po prostu przez złudny splot skojarzeń ubzdurałam sobie, że tamtejsze mroźne i ostre powietrze przekłada się na wyrazistość obrazu. Nie wiem, mniejsza o to. Film polecam, dzieje się dużo, jest napięcie, zwroty akcji i objawienie. A wszystkim fankom zekranizowanej Gry o tron podpowiadam, że... Nikolai Coster-Waldau.

  


Muzyka

W pierwszej połowie miesiąca dalej wałkowałam ostatnią płytę Yeasayera. Potem zagrała cisza. Owszem, pojawiło się kilka kawałków, które głośniej do mnie przemówiły, ale nic nie rzuciło na kolana. Ja też niespecjalnie szukałam.


Tyle ze stycznia. W lutym cierpię i piję piwo. Niestety takie, co je sama nawarzyłam.

Hmm...