Wrong

O czym nie można mówić, o tym trzeba milczeć.

Ludwig Wittgenstein

Pomilczmy zatem.

Już.

Miałam kilka pomysłów na wpis, ale za każdym razem czegoś brakowało. A to nie zrobiłam słocza jeszcze, a to znów zrobiłam - tylko że wyszedł kiepski. O tej porze, niestety, nie ma już sensu sięgać po aparat. Nie byłoby z tego dobrych zdjęć. Racja, mogłabym spróbować i później przepuścić nędzny materiał przez dziesięć filtrów upiększających, jednak to się raczej mija z celem w wypadku prezentacji kolorówki. Damn. I bądź tu spontaniczna!

Oto prawda: jest mi pusto i chciałam, żebyście do mnie przyszły. Dlatego w końcu wygrzebałam ładnego delikatesa. Taki tani chwyt.

Makijaż jest z kwietnia, więc proszę, nie pytajcie, jakich użyłam kosmetyków, bo mogę się tylko domyślać. Rany, aż z kwietnia! Mam wrażenie, że od tamtego czasu zmieniło się tak wiele, a jednocześnie tak mało. Trochę jakbym stanęła w miejscu. Nie wiem, dokąd pójść: lewo, prawo? Być może nawet nie ma żadnego lewo-prawo. Żadnej drogi przede mną. Świat sobie płynie, do przodu, wartkim strumieniem, mija mnie. Dlatego niby coś się dzieje, a jednak nic.
Nic we mnie. Wszystko poza mną.

Inaczej podkreślałam wtedy brwi, inną maskarą tuszowałam rzęsy. W ogóle włosy miałam jakieś takie krótkie, choć już wówczas wydawały mi się długie, jak na moje standardy. Może w ogóle powinnam przestać się wygłupiać i wreszcie pójść do fryzjera.

Lubicie delikatne makijaże? Lubicie. Ale na sobie.

Obiecuję, że następnym razem będę miała odpowiednie słocze i wrzucę coś odważniejszego, bo sobie leży i się kurzy, a ja na razie trzymam pędzle na dystans.

Dzisiejszy post sponsorowała moja głowa.

I piosenka, o której zapomniałam.

I po co do mnie przyszłaś, piosenko?