Środa trzynastego

Nie oszukujmy się, piątek trzynastego to święto ruchome. Równie dobrze może nas dopaść na początku tygodnia, jak i na koniec miesiąca. Jeśli rzeczywiście przy narodzinach zamiast czepka trafiło nam się wiadro syfu lub jeśli po prostu lubimy się nad sobą użalać, może nas też dopadać codziennie.

We wtorek poczułam, że nadszedł już czas. Odpowiedni moment, by wreszcie uporać się z pewnym wpisem. Zasiadłam do komputera, odnalazłam potrzebne zdjęcia, dosztukowałam aparatem te, których brakowało. Przystąpiłam do pisania. Pisałam i pisałam, starannie ważąc słowa. Nie samym pisaniem jednak człowiek żyje (podkreślam „człowiek”, bo oprócz człowieków mamy też różnych innych bardziej lub mniej poczciwych szaleńców), więc kliknęłam zapisz i poszłam żyć czymś innym. Do pisania powróciłam dopiero w środę. Spokojnie, bez pośpiechu przejrzałam to, co do tej pory z siebie wydusiłam, i dopisałam resztę. W międzyczasie pojawił się niedobór jedzenia – poszłam zapolować. A gdy już upolowałam, oporządziłam i zjadłam – poszłam spalić. Wróciłam dosyć późno, ale mimo zmęczenia (takiego pozytywnego przecież) zabrałam się za obróbkę (chyba za dużo powiedziane...) zdjęć. Wklejam te parszywe znaki wodne – ehe, bo akurat ktoś ci te zdjęcia ukradnie – aż tu nagle bez ostrzeżenia komputer się wyłącza i zaczyna uruchamiać od nowa. Pełen luz, bo przecież nie pierwszy raz coś tam strzyka w jego starym korpusiku, poza tym po sieciach chodzą spadki (napięcia), ale nie, nie tym razem! „Tak łatwo sobie ze mną nie poradzisz, ty... ty... userze-looserze!”. Okazało się, że staruszek dostał czkawki: uruchamiał się i wyłączał, uruchamiał i wyłączał, uruchamiał i chamiał właściwie, bo przecież wyłączał tuż przed odpaleniem Windowsa. Bardzo zabawne, dziadku! Ponieważ moje umiejętności komputerowe kończą się trochę powyżej punktu zero, a o trybie awaryjnym w typ wypadku w ogóle mogłam zapomnieć, postanowiłam oddać dowcipnisia w troskliwe ręce zaufanego i światłego człowieka. Na razie cisza, nie zapeszajmy.

I tak oto po raz kolejny okazało się, że nie przewidzisz. Przygotowałam dla Was obszerny elaborat, chciałam dla rozrywki okrasić go zdjęciami, ale zdjęcia szlag (na razie!) trafił. Zabunkrowały się na niedostępnym (na razie!) dysku, razem z wieloma innymi przeznaczonymi do rychłej (trolololo) publikacji. Mam pod ręką jeszcze jakieś starocie, bo od czasu do czasu doświadczam przebłysków inteligencji i robię kopie zapasowe, ale szczerze powiedziawszy, jeśli już odczuwam wewnętrzny przymus, by się uzewnętrzniać w blogosferze, to wolę ją, czyli Was, Kochane Dziewczątka, straszyć nieco mniej niewydarzonymi zdjęciami.

Zamiary jak zwykle szlachetne, ale skąd mogłam wiedzieć, że komputer ma swoje widzimisię, niekoniecznie pozostające w zbieżności z moim? Choć jest jeszcze opcja, że on po prostu wie lepiej: „Zostaw to, babo, za dużo już naprodukowałaś”. Albo: „Weź się za robotę”. Ooookeeeej...

I co będzie teraz? Nie wiem, poczekamy i się przekonamy. Może wkrótce odzyskam szczątki. Może te szczątki nawet będą chciały ze sobą (i ze mną też!) współpracować. A jak nie, to spokojna Wasza wypielęgnowana, coś wymyślę. Jakiś przebłysk najlepiej.